Neem contact met ons op: | info@verderwonen.nl
menuEr zijn toch geen klachten?
Stelt u zich eens voor. Verscholen in een stad ligt een wijk met huurwoningen, ingebouwd door koopwoningen, water en met slechts twee toegangswegen. In deze sociaal zwakkere wijk, met veel uitkeringsgerechtigden, staan enkele honderden huurwoningen uit de naoorlogse bouwperiode; allemaal kleine, gehorige eengezinswoningen.
Echter, klachten krijgt de woningcorporatie niet. Technisch niet, sociaal-maatschappelijk ook niet. Slechts bij een sporadische verhuizing wordt de spanning in de wijk gevoeld; wie wordt de nieuwe bewoner? Bij bezichtigingen houden wijkbewoners alles duidelijk zichtbaar in de gaten, uiten dreigementen naar kandidaten en dagen de medewerkers van de corporatie uit. Niet veel kandidaten willen er wonen, maar zodra de woning is verhuurd, keert de rust in de wijk weer terug. Zolang de corporatie er maar niet te vaak komt.
In veel wijken en buurten heerst een bijna onzichtbaar cultuur.
Er is een complexe, voor buitenstaanders onzichtbare hiërarchie, waarbij enkele bewoners het voor het zeggen hebben. Bewoners respecteren die, of houden hun mond. Dan ben je veilig, heel simpel. Een verrader is namelijk nog erger dan een moordenaar. Er kunnen allerlei redenen zijn om juist in zo’n wijk te (gaan) wonen, zoals uitkeringsfraude, onderhuur, drugshandel, prostitutie, heling of gewenste anonimiteit. Dat creëert een natuurlijke binding; de meeste bewoners hebben wat de verbergen. Door de jaren heen versterkt de cultuur zich door het verhuizen van de ‘goede’ bewoners; die geven het op. Langzaam maar zeker raakt de corporatie de zeggenschap kwijt, zonder zich daarvan bewust te zijn. De bewoners bepalen onderling wie waar woont, regelen zelf het klein onderhoud, zorgen dat overlast onderling wordt ‘gesust’ en dat de huur wordt betaald. Allemaal om te voorkomen dat er ‘ongewenst’ bezoek komt van professionals.
Veel professionals hebben vaak wel door dat er iets speelt in het gebied, maar zolang er geen extreme dingen gebeuren, krijgt het gebied geen prioriteit. Bewoners maken hier handig gebruik van; die zorgen dat ze niet op de ‘radar’ verschijnen. Maar als de corporatie en overheden het roer echter weer terug willen nemen, is de situatie door de complexiteit haast niet meer terug te draaien. Er kunnen slechts ‘brandjes worden geblust’; de aanstichters worden óf kunnen niet worden aangepakt. Voor de gedreven medewerkers is dit demotiverend en steeds meer verliezen de corporatie, de politie, de gemeente en het welzijnswerk de grip op de wijk.
Al meerdere malen is gebleken dat het ‘laten gaan’ van dergelijke wijken uiteindelijk tot onhoudbare situaties leidt en dat er altijd op een gegeven moment ingegrepen moet worden om de woonsituatie weer te normaliseren. Ervaring leert ook dat daarmee nooit te vroeg kan worden begonnen. Verder recherche & woondiensten heeft ervaring met het in kaart brengen van onzichtbare leefbaarheidsproblematieken en hiërarchieën, om daarna in samenwerking met betrokken partners in het gebied een planmatige, wettige en effectieve aanpak te realiseren.
Tegelijkertijd worden medewerkers binnen de corporatie in een intensief, maar doelmatig traject getraind en gecoacht om uiteindelijk zelf de problematiek de baas te worden en blijven. Hierbij ligt de aandacht op het belang van samenwerking met betrokken partners, mogelijkheden in wet- en regelgeving en onderzoeksmethoden. Sturen met aandacht op positieve leefbaarheidsstimulansen, heldere handhaving en hulp voor de slachtoffers is daarbij de kern.